Wederom een sfeervolle gedenkwaardige herdenking. zie bijgaande fotoimpressie.

Toespraak Voorzitter 78e herdenking

Toespraak Peter-Paul de Winter, Fort de Bilt, 29 april 2023

Dames en heren, jongens en meisjes, ik heet jullie allemaal van harte welkom! Op deze zaterdag, 29 april 2022, herdenken wij hen die, hier en elders, in de Tweede Wereldoorlog het leven lieten voor onze vrijheid, het hoogste offer dat een mens kan brengen. Een warm woord van welkom aan de nabestaanden van deze mensen.

Een speciaal woord van welkom aan de Commissaris van de Koning van de provincie Utrecht, de heer Hans Oosters en de Bestuursadviseur Georg-Pieter Andela, de loco-burgemeester van Utrecht, de heer Dennis de Vries en de burgemeester van De Bilt, de heer Sjoerd Potters en wethouder Krischan Hagedoorn. We heten ook welkom onze buren aan de overkant van het fort, de Koninklijke Marechaussee en de heer Abdulaal Hussein. Abdullaal Hussein zal u zo toespreken. Tot slot een warm welkom aan Sari, zij zal zo een zelfgeschreven gedicht voordragen en aan de heer Marten Mobach die de gruwelijkheden van toen van dichtbij heeft meegemaakt. Een groot voorrecht dat u er weer bij bent!

Fort de Bilt is een locatie die evenals Fort Rhijnauwen in de Tweede Wereldoorlog gebruikt werd  door de bezetters van Nederland om zich van mensen te ontdoen die de moed hadden om in opstand te komen tegen onrecht, dit niet accepteerden en in actie kwamen. Dit alleen al maakt deze locatie zo bijzonder, het is een stille getuige dat ons op indringende wijze vertelt waartoe de mens in staat kan zijn. Voor ons een waarschuwing, om ons eraan te herinneren dat het zo weer kan gebeuren en nog steeds om ons heen gebeurd.

De afstand tot de Tweede Wereldoorlog wordt ieder jaar groter, maar bijna iedere Nederlander heeft via overlevering van generatie op generatie te maken met de Tweede Wereldoorlog of andere oorlogen sindsdien. Oorlog, historisch en actueel, heeft grote impact op de samenleving. Hoe geven mensen betekenis aan ons gezamenlijke verleden? Hoe gaan we om met actuele dreigingen van oorlog? En hoe verhouden het verleden en het heden zich tot elkaar?

Met het jaarthema ‘Leven met oorlog’ vraagt het Nationaal Comité 4 en 5 mei in 2022-2023 aandacht voor de impact van oorlog op individuen, families en de samenleving. Hoe ontwikkelen herinneringen zich van de eerste naar volgende generaties? En wat heeft dit voor betekenis voor onze opvattingen over vrijheid en onvrijheid?

Overigens moet u bij de impact van oorlog niet alleen denken aan wat er hier in de veertiger jaren van de vorige eeuw is gebeurd. De invloed van oorlog op onze samenleving kent vele gezichten, denkt u bijvoorbeeld maar eens aan de effecten van de oorlog in de Oekraïne op de wereld, effecten die een mogelijk sneeuwbal affect teweeg kunnen brengen in andere landen. Dit soort vraagstukken zijn veel lastiger op te lossen, maar ervan wegkijken is een slechte optie.

Als Bestuur hebben wij ons laten inspireren op het jaarthema “Leven met oorlog” en de beleidsvisie van het nationaal Comité 4 en 5 mei “Iemand stelt de vraag”. Juist omdat onze samenleving verandert en wij hierop willen aansluiten en zoeken naar antwoorden.

Het Nationaal Comité 4 en 5 mei legt in de periode 2021-2025 verschillende inhoudelijke accenten. Het comité heeft een diepgevoelde plicht om de Holocaust blijvend een belangrijke plaats in de herdenking op 4 mei te geven. Ook de aandacht voor verzet is van blijvende betekenis in ons werk.

Op basis van de beleidsvisie legt het comité daarnaast de komende vijf jaar de volgende inhoudelijke accenten:

1. Familieverhalen. Het gaat hier om de manier waarop de ervaringen van de eerste generatie van oorlogsgetroffenen doorwerken in families en in de samenleving. Met andere woorden: wat is de betekenis van oorlogsverhalen voor volgende generaties?
2. De Tweede Wereldoorlog blijft het fundament voor het comité; het is het anker van waaruit we denken en werken. Aan dat thema proberen we andere ervaringen van oorlog en onvrijheid te verbinden: ervaringen met conflicten en oorlogen elders, waar mensen in onze samenleving mee leven.
3. Pijnlijke kanten van de geschiedenis. Het comité vindt het belangrijk om aan alle ervaringen en gevolgen van oorlog aandacht te schenken. Ook de verhalen die pijnlijk zijn, bijvoorbeeld omdat mensen er niet trots op zijn, krijgen daarmee een plaats.
4. De samenleving is de afgelopen decennia veranderd en diverser geworden. Het comité vindt het belangrijk om deze diversiteit zichtbaar te maken in zijn activiteiten, en ook uitnodigend te zijn naar diverse mensen en groepen in de samenleving.
5. Vrijheid verdiepen. Vrijheid is het belangrijkste, kostbaarste wat wij hebben. Het is geen vanzelfsprekendheid, maar vraagt om inzet, onderhoud en energie. Het comité voelt daarom permanent de taak

Wij onderkennen het belang van de plek; Fort de Bilt waar het blijvend belang van deze plaats om continuïteit vraagt. Het verhaal moet verteld blijven worden, wij hebben de morele plicht om dit door te geven aan toekomstige generaties, maar daarnaast mogen wij onze ogen en oren niet sluiten voor hetgeen er nu om ons heen gebeurd.

In de visie van het Nationaal Comité ziet u terug dat de samenleving verandert waarbij de focus meer en meer komt te liggen op inclusiviteit en iedereen ruimte bieden om mee te doen. Dat maakt het mogelijk om ook de jongere generaties te bereiken, generaties die het stokje op termijn van ons moeten gaan overnemen zodat de verhalen blijvend verteld worden. Een jonge generatie die in Nederland geen oorlog heeft meegemaakt, maar wel moet leven met de wetenschap dat er na 5 mei 1945 er nog geen dag zonder oorlog is geweest, tot op de dag van vandaag!

Hoe bijzonder is het dan om naar iemand te kunnen luisteren die wel een oorlog heeft meegemaakt en dit met ons wil delen. Ervaringen delen maakt het voor ons mogelijk om beelden te vormen over de gruwelijkheden van de oorlog, juist omdat oorlog voor velen onder ons zo ver weg lijkt te zijn. Met dit verhaal kunnen we de brug naar de toekomst bouwen zodat de toekomstige generaties elkaar blijvend kunnen waarschuwen. Waarschuwen voor onverdraagzaamheid, afgunst, jaloezie ongelijkheid en haat, zo vaak bronnen voor conflicten. De punten 4 en 5 van bovenstaande beleidsvisie, hoe opmerkelijk, bieden hier ruime handvatten om de Herdenkingen te Fort de Bilt blijvend te continueren zonder dat de kern van de zaak verloren gaat. Wij bieden iedereen ruimte om mee te doen en nodigen iedereen hiervoor nadrukkelijk uit. Op dit alles kan niemand toch tegen zijn!

Vorig jaar stelde ik al dat Vrede geen zelfstandig naamwoord is maar een werkwoord. We zullen allemaal blijvend moeten werken aan die Vrede, het is iets dat heel veel onderhoud vraagt maar uiteindelijk heel veel goeds en moois brengt. Wat heeft u het afgelopen jaaraan dit onderhoud gedaan? We verliezen in de waan van de dag het onderhoud aan de Vrede nog wel eens uit het oog en kiezen we voor een oplossing die wellicht niet de meest gunstige is. Daarom wil ik u allen oproepen om zo nu en dan te reflecteren op uw handelen en uzelf af te vragen of het wellicht anders had gekund. Als we allemaal een klein beetje werken aan die Vrede komt het daar wel goed mee.

De plechtigheid hier op het fort heeft een intiem, ingetogen en informeel karakter. We hoeven niet, zoals op 4 mei, precies om 8 uur de twee minuten stilte te houden.

Na het gedicht van Sari volgt een toespraak van de heer Hussein.

Sari is vorig jaar tijdens de herdenking geïnspireerd geraakt en wilde heel graag een gedicht schrijven. Wij geven haar graag het platform.

De trompetspeler bij de klok speelt daarna de Last Post met aansluitend twee minuten stilte, waarna we samen de coupletten 1 en 6 van het Wilhelmus zingen.

Voor u links staan de kransen al klaar. Ik nodig na het Wilhelmus degenen die een krans gaan leggen uit, om deze bij het monument te plaatsen. Ik kondig de volgorde van kranslegging straks aan.

Vandaag wordt de krans van onze stichting gelegd door Carry en Lars Stuy. Dit als eerbetoon aan hun vader en opa Ad Stuy. Ad Stuy was een van de leiders van ook het gewapend verzet in Utrecht. Na de oorlog heeft hij zich ingezet voor dit monument. Het plaatsen van de naamstenen bij 50 jaar herdenking en de Klokkenstoel waren zijn initiatief. Als stichting bewaren wij goede herinneringen aan Ad en zijn we hem dank verschuldigd

Tenslotte is er daarna voor iedereen hier aanwezig de gelegenheid om langs het monument, de naamstenen en de gasdichte mitrailleur kazemat te lopen. In deze kazemat kunt u kennisnemen van een gedicht te lezen dat daar op de muur geschreven is door een gevangene wachtend op hetgeen er te gebeuren stond…. Hierna nemen we afscheid van elkaar. Uiteraard hoop ik u op zaterdag 27 april 2024 weer te mogen ontmoeten. Immers: herdenken is vooruitzien!